Taki mały manifest

Ostatnio wiele osób (w mniej czy bardziej kulturalny sposób) wyrażało niezadowolenie, niesmak, żal czy pretensje wobec mojej osoby w związku z udziałem w programie Anity Gargas i wstąpieniem do Polski Razem Jarosława Gowina. Starałem się (w miarę możliwości) odpowiadać na te głosy, jeśli coś przeoczyłem to przepraszam. Chcę powiedzieć dwie rzeczy, które w związku z obydwoma faktami, uważam za ważne.

Do polityki wchodzi się nie po to, żeby głosić swoje poglądy, ale po to, żeby je realizować. Dla mnie, sprawą najważniejszą w politycznym działaniu jest wierność tej śląskości, którą wyniosłem z domu, która jest obecna w domowej historii wielu górnośląskich rodzin, która ma rdzawy kolor zaschniętej krwi na śląskich, powstańczych sztandarach. Uważam, że na takiej śląskości, zakorzenionej w wyborach naszych przodków, należy odbudowywać górnośląską tożsamość i tworzyć przyszłość regionu.

Bodaj najbardziej szkodliwym mitem naszej regionalnej polityki jest przekonanie, że krytyka Ruchu Autonomii Śląska jest tożsama z atakiem na Ślązaków. Sam jestem rodowitym Górnoślązakiem i takie zakłamywanie rzeczywistości szalenie mnie drażni. Tymczasem RAŚ – od lat – lansuje zamkniętą, etniczną wizję śląskości i wciąga Ślązaków w swoją irracjonalną wojnę z Polską. Odbywa się przy bezmyślnym aplauzie (czasem aktywnym wsparciu) znacznej części regionalnych elit. Tracą na tym Ślązacy, traci na tym region. To marnotrawienie energii społecznej przez wąską grupę osób o ambicjach Ojców Narodu. To tumanienie ludzi przez intelektualistów, którzy, z jakichś tam powodów, obrazili się na Polskę, a teraz trąbią o tym radośnie na cały świat. Na negacji i permanentnym konflikcie – trudno budować przyszłość.

W demokratycznym społeczeństwie uczciwość w polityce wymaga, żeby ludzie wiedzieli, o co ci naprawdę chodzi. Nie muszą się z tobą zgadzać, ale mają prawo wiedzieć.